23 juni 2022• De dag voordat onze dochter geboren werd..

Om 12:30 hadden we een afspraak in het ziekenhuis voor het plaatsen van een ballonnetje, die mijn bevalling op zou wekken. Ik was op de dag af 37 weken zwanger. Dankzij mijn zwangerschapsvergifting was het beter voor mij en de baby dat de bevalling in gang zou worden gezet.

Een ballonnetje plaatsen klinkt zo onschuldig, maar het was een ware hel. Dat gewroet in mijn lijf wat veel te lang duurde, niet normaal. Om 14:30 zat ‘ie er eindelijk goed in. Vriendlief hield zich nog maar net staande en ging totaal niet lekker op mijn pijn.

Ik was nagenoeg vrij kalm, van wat ik me ervan kan herinneren.

We moesten 24 uur wachten, dan pas konden ze opnieuw een ballonnetje plaatsen als deze niet voldoende zijn werk had gedaan.

Echter begon ik na 17:00 uur al weeën te krijgen, beginnend als menstruatie krampen. Vanaf 19:00 uur moest ik ze echt weg puffen.

Als mijn ballonnetje eruit zou vallen, zou ik 2 a 3 cm ontsluiting hebben en was de bevalling begonnen.

• 24 juni 2022 • de dag dat onze dochter geboren werd.

Om 2:00 uur verloor ik het geplaatste ballonnetje + heel veel bloed. In paniek drukte ik op de bel zodat de verpleegster zou komen om me te helpen (Robin sliep).

“Vind je het oké om wat slaapmedicatie te nemen? Dan kun je wellicht nog wat slapen”.

Twee uur later hadden ik zo’n beetje elk soort slaapmedicatie achter de kiezen, maar het hielp niets. Ik moest blijven werken om de weeën op te vangen. Op de wc, in bed, aan de wastafel, onder de douche, weer terug op de wc etc. Ze kwamen inmiddels elke 2 minuten en ik had nauwelijks tijd om bij te komen.

“We leggen je om 5:00 wel even aan het CTG om te kijken hoe heftig de weeën zijn en om het hartje van de baby in de gaten te houden”.

Even over 5 lag ik aan het CTG en al snel maakte ik me zorgen. Ik had thuis zelf al veel CTG’s moeten maken en kon ze hierdoor prima zelf lezen. Het leek alsof onze dochter haar hartje steeds zwakker werd.

Ik was niet de enige die zich zorgen maakte en de gynaecoloog kwam daardoor nog even aanzetten met een schedelelektrode. Iets wat ik absoluut niet wilde, maar ik had geen keus, zo konden ze haar hartslag beter meten; en dat moest echt met haar status.

Vanaf hier weet ik de tijd niet meer, maar ik maakte me met de minuut meer zorgen toen ik het vernieuwde CTG bekeek.

“ROBIN, ZE MOETEN HAAR NU HALEN.” schreeuwde ik.

Nog geen 2 sec. later stond er een man in witte jas in de kamer. Ik had hem nog niet eerder gezien, maar duidelijk was dat hij een hogere pief was die van een afstandje op de monitor mee had zitten kijken.

“Haar hartslag daalt teveel, we gaan de OK klaarmaken.”

24 juni 2022 7:30 uur• een uur voordat onze dochter geboren werd..

“Mevrouw Zeldenrijk, kunt u in uw eigen woorden omschrijven wat we gaan doen?” Ik was net met weeën naar de OK gereden en lag in een soort ‘voorkamer’ (?).

Ik antwoordde: “mijn baby’tje halen” en het was de eerste keer dat ik brak. Al was er weinig tijd voor emotie; de vrouw die dit aan me vroeg knikte en voor ik wist rolde mijn bed naar de operatie kamer. Achtervolgd door Robin in operatiekleding.

Ik werd naar een ander bed getild en moest op het puntje daarvan komen zitten voor de ruggenprik. Drie keer heeft de anesthesist geprobeerd de prik juist te zetten. Wat resulteerde in heel veel gewroet aan mijn lijf. Een pen die ik heen en weer voelde gaan. “Zit ‘ie bijna?”

“Nee mevrouw, u houdt teveel vocht vast, dit gaat niet lukken.” De anesthesist keek me met zijn felblauwe ogen aan. Ik kon de paniek van zijn ogen aflezen. “We gaan u in slaap brengen, maar het kan zijn dat u daardoor nog iets van de ingreep voelt…”

Een uitspraak die ervoor zorgde dat er bij mij ook een golf van paniek door me heen ging. Maar lang om daarover na te denken had ik niet. Er werd een kapje over mijn mond geplaatst, die mij in slaap zou helpen.

Dat in slaap vallen duurde voor mijn gevoel eeuwen, waardoor ik me af begon te vragen of dit het al was. Totdat ik ineens een chemisch gas proefde.

En weg was ik…

Toen ik wakker werd zocht ik meteen een verpleegster om te vragen hoe het met mijn dochtertje ging. Mijn buik was leeg, ik was alleen.

Na (voor mijn gevoel) een eeuwigheid kwam er een verpleegster naar me toe, die me kon vertellen dat alles goed ging. Toch stelde het me niet gerust, ik wilde naar haar toe.

“Wil je anders een ijsje?” Het was duidelijk dat ik nog niet klaar was om naar Luna en Robin te gaan en dit leek een soort afleidingsmanoeuvre. Maar ik had een super droge keel dus stemde toe.

Ik bleef steeds wegvallen door de narcose, waardoor ik niet helemaal meer weet hoe ik op de kamer terecht ben gekomen (waarschijnlijk gewoon met bed en al). Wat ik me wel nog kan herinneren is dat ik de kamer binnenreed en deze enorm fijn en licht aanvoelde. Fijner dan voorheen. Ik wist gewoon dat dit door Luna haar energie kwam. En weg was ik weer…

Ik kan me weinig meer herinneren van die dag. Ik kan me niet meer herinneren dat ik Luna voor het eerst zag. Het enige wat ik me nog wel kan herinneren is toen ze voor het eerst bij mij aanhapte aan de borst. Dit deed ze met zo’n enorme hap, die vond ik ronduit indrukwekkend. Ik heb me verder altijd getroost met de gedachte dat haar papa bij haar was, op het moment dat ik dat niet kon. Robin is de hele tijd bij haar gebleven en heeft haar direct huid op huid genomen. Held.

Foto’s, filmpjes, gespreken met dokters en Robin hebben me enorm geholpen deze dagen te verwerken. Maar ik had het gevoel dat er meer nodig was. Dit was het nog niet.

De maanden na de bevalling had ik soms flashbacks en nare dromen. Hiervoor ben ik in gesprek gegaan met een psychotherapeut. Dat hielp een beetje, maar toch was het het nog niet.

Ik had meer nodig. Mijn lijf had ook iets nodig.
Ademsessies waren het antwoord, tijdens een ademsessie mocht ik heel hard schreeuwen, en ik voelde daardoor enorm veel energie langs mijn litteken gaan. Heftig, maar fijn. Daarnaast onwijs hard huilen, brieven schrijven aan Luna en de manier waarop ik tegen mezelf praat hebben enorm geholpen.

Ik heb besloten om ook andere vrouwen hiermee te gaan helpen. Middels ademwerk, womb healing en Reiki. Therapie zonder praten. Weet dat je welkom bent, lieve vrouw. Vind hier meer informatie over mijn traject.