17 juli 2018 schreef ik mijn allereerste blog waarin ik mijn verhaal vertelde aan jou. Nu kan ik me best voorstellen dat je nieuwsgierig bent naar het verdere traject en daarom deze ‘mijn verhaal #2’

Waar waren we gebleven?

De dokters in Portugal raadden me aan om de pil te gaan gebruiken om mijn PCOS klachten (overbeharing, hoofdpijn, onregelmatige en pijnlijke menstruatie etc.) te verminderen. Symptoombestrijding dus. Eigenwijs als ik ben, heb ik daar nooit naar geluisterd en heb ik altijd mijn eigen gevoel en verstand gevolgd.

Er moest een oorzaak zijn en waar een oorzaak is, is een oplossing. Dus ik gooide mijn eetpatroon rigoureus om, dit kun je teruglezen in het blog ‘Wat eet je dan wel?’.

Waar zijn we nu?

Een paar maanden geleden ben ik in een nieuwsgierige bui (en aangespoord door pijn in mijn linker eierstok) naar de huisarts gegaan onder het mom van ‘ik wil weten of ik PCOS heb’. De diagnose in Portugal was nooit terechtgekomen in mijn Nederlandse dossier, waardoor ze hier eigenlijk geen flauw idee hadden  wat er gaande was.

Hup, een doorverwijzing naar de gynaecoloog, waar ik op 12 december terecht kon. Inwendige echo’s zijn nooit echt mijn grootste hobby geweest, maar ik zag er niet zo erg tegenop als twee jaar geleden in Portugal.

Ik voorspelde dat het beter ging. Met een nette cyclus van gemiddeld 32 dagen (voorheen 36+) en minder (hoofd)pijn, kon het haast niet anders, toch? Nadat ik enige tijd met mijn benen wijd had gelegen voor de echo, gaf de echoscopist mij het verlossende woord:

“Tot zover zie ik geen PCOS beeld, maar de gynaecoloog zal dit verder met je bespreken.”

Wat?! Géén PCOS? Een beetje verward liep ik weer de wachtkamer in, om te wachten op de afspraak met de gynaecoloog. Na enige tijd was ik aan de beurt en ook de gynaecoloog stelde me gerust. Geen PCOS, niet eens in de buurt. Ik was in twee jaar tijd van ongeveer 10 cysten naar 3 gegaan en voor de diagnose PCOS heb je er minstens 8 nodig. Ook de hormoonwaarden in mijn bloed liet een perfecte uitslag zien. Ik was sprakeloos…

Zelfhelend vermogen

Ik was zo ontzettend blij, trots en opgelucht. Dit was iets wat ik twee jaar geleden niet had durven dromen. Het deed me realiseren dat ons lichaam écht zichzelf kan helen. Zolang je het lichaam niet in de weg zit en het de juiste voedingsstoffen aanreikt, kun je jezelf genezen. Ik ben het levende bewijs daarvan.

Het was niet altijd even makkelijk en ik heb er veel voor moeten doen en laten. Waarschijnlijk blijft het een zwakke plek bij mij, maar zo heeft iedereen die wel, toch?! Laat mijn verhaal de motivatie zijn voor jouw weg naar gezondheid.

Vragen of suggesties voor een volgende blog zijn altijd welkom! 🙂

Gezonde groetjes,

Sascha